Službeni glasnik BiH, broj 35/18

Ustavni sud Bosne i Hercegovine u Velikom vijeću, u predmetu broj AP 443/16, rješavajući apelaciju Ismeta Musića, na osnovu člana VI/3.b) Ustava Bosne i Hercegovine, člana 57. stav (2) tačka b) i člana 59. st. (1) i (2) i člana 62. stav (1) Pravila Ustavnog suda Bosne i Hercegovine – prečišćeni tekst ("Službeni glasnik Bosne i Hercegovine" broj 94/14), u sastavu: Mirsad Ćeman, predsjednik Mato Tadić, potpredsjednik Zlatko M. Knežević, potpredsjednik Valerija Galić, sutkinja Miodrag Simović, sudija Seada Palavrić, sutkinja na sjednici održanoj 11. maja 2018. godine donio je

ODLUKU O DOPUSTIVOSTI I MERITUMU

Usvaja se apelacija Ismeta Musića.

Utvrđuje se povreda člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda.

Ukida se Presuda Vrhovnog suda Federacije Bosne i Hercegovine broj 65 0 P 477562 15 Rev od 22. septembra 2015. godine.

Predmet se vraća Vrhovnom sudu Federacije Bosne i Hercegovine koji je dužan po hitnom postupku donijeti novu odluku u skladu sa članom II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i članom 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda.

Nalaže se Vrhovnom sudu Federacije Bosne i Hercegovine da u skladu sa članom 72. stav (5) Pravila Ustavnog suda u roku od tri mjeseca od dana dostavljanja ove odluke obavijesti Ustavni sud Bosne i Hercegovine o preduzetim mjerama s ciljem izvršenja ove odluke.

Odluku objaviti u "Službenom glasniku Bosne i Hercegovine", "Službenim novinama Federacije Bosne i Hercegovine", "Službenom glasniku Republike Srpske" i u "Službenom glasniku Distrikta Brčko Bosne i Hercegovine".

OBRAZLOŽENJE I. Uvod

1. Ismet Musić (u daljnjem tekstu: apelant), kojeg zastupa Almir Selimović, advokat iz Sarajeva, podnio je 27. januara 2016. godine apelaciju Ustavnom sudu Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Ustavni sud) protiv Presude Vrhovnog suda Federacije Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Vrhovni sud) broj 65 0 P 477562 15 Rev od 22. septembra 2015. godine.

2. Podneskom od 15. februara 2018. godine apelantov punomoćnik je dostavio traženu punomoć za zastupanje apelanta pred Ustavnim sudom i ostale dokumente koji su nedostajali u predmetu (presude nižestepenih sudova).

II. Postupak pred Ustavnim sudom

3. Na osnovu člana 23. Pravila Ustavnog suda, od Vrhovnog suda i tužene Agencije za privatizaciju FBiH (u daljnjem tekstu: tužena) zatraženo je 5. februara 2018. godine da dostave odgovor na apelaciju.

4. Vrhovni sud i tužena su odgovor na apelaciju dostavili 9. odnosno 15. februara 2018. godine.

III. Činjenično stanje

5. Činjenice predmeta koje proizlaze iz apelacionih navoda i dokumenata predočenih Ustavnom sudu mogu se sumirati na sljedeći način.

6. Presudom Općinskog suda u Sarajevu (u daljnjem tekstu: Općinski sud) broj 065-0-06-00 4165 od 20. decembra 2007. godine naloženo je tuženoj da izvrši upis novčanih sredstava u iznosu od 174.845,00 KM na jedinstveni račun građanina na ime apelanta po osnovu stare devizne štednje iz Privredne banke Sarajevo, te da mu nadoknadi troškove postupka (sve preciznije navedeno u izreci presude).

7. Na osnovu provedenih dokaza, koji su pobrojani na strani 4. obrazloženja i njihovom ocjenom, u smislu člana 8. Zakona o parničnom postupku (u daljnjem tekstu: ZPP), Općinski sud je utvrdio, a što među strankama nije bilo sporno, da je apelant vlasnik deponiranih novčanih sredstava po osnovu stare devizne štednje kod Privredne banke Sarajevo, da je po nalogu banke navedeni iznos evidentiran kod Zavoda za platni promet FBiH (u daljnjem tekstu: Zavod) na jedinstvenom računu građana na ime apelanta u iznosu od 174.845,00 KM. Zatim je Općinski sud iz finansijske dokumentacije tužene utvrdio da je 15. novembra 2000. godine došlo do prenosa navedenih novčanih sredstava s apelantovog jedinstvenog računa građana na račun trećeg lica Halima Delahmeta, da se sporna transakcija dogodila u vrijeme kada su se ovi poslovi obavljali kod Zavoda, da je spornu novčanu transakciju obavio zaposlenik Zavoda Enis Ahmetspahić, a iz provedenog vještačenja po vještaku grafologu utvrđeno je da je sporna transakcija obavljena bez apelantovog ličnog učešća, bez njegovog potpisa, odnosno da nije postojala ni punomoć za prenos navedenih novčanih sredstava. Dakle, Općinski sud je na osnovu provedenih dokaza utvrdio da je navedena finansijska transakcija provedena bez valjanog pravnog osnova, odnosno bez učešća apelanta kao vlasnika transakcijskog računa. Zatim je utvrđeno da je za spornu transakciju apelant saznao u januaru 2006. godine, da se nakon toga apelant obratio tuženoj (budući da je nad Zavodom otvoren likvidacioni postupak) sa zahtjevom da se izvrši povrat prenesenih sredstava na njegov jedinstveni račun građana, što je tužena odbila da učini uputivši apelanta na sudsku zaštitu.

8. Shodno takvom utvrđenju, Općinski sud je utvrdio da postoji uzročno-posljedična radnja između poslova radnika Zavoda za platni promet i nastale štete, a kao sporno postavilo se pitanje da li je tužena pravna sljednica Zavoda, odnosno da li tužena odgovara za prava i obaveze koje su nastale u vrijeme postojanja i djelatnosti Zavoda. U vezi sa spornim pitanjem, Općinski sud se pozvao na Zakon o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije (u daljnjem tekstu: Zakon o utvrđivanju) kojim je regulirano pitanje utvrđivanja i realizacije potraživanja građana prema FBiH, način evidentiranja i postupak realizacije ovih potraživanja u postupku privatizacije, te se u vezi s tim Općinski sud pozvao i citirao odredbe čl. 5, 10, 13. i 20. navedenog zakona. Zatim se Općinski sud pozvao na Odluku Visokog predstavnika o izmjeni i dopuni Zakona o utvrđivanju kojom je u članu 1. propisano da se u čl. 5, 10, 12, 13, 14. i 16. riječi "Zavod za platni promet FBiH" zamjenjuju riječima "Agencija za privatizaciju BiH". Općinski sud je jezičkim i logičkim tumačenjem citirane odredbe izveo zaključak da je poslove oko evidencije i osiguravanja ovih sredstava na jedinstvenim računima građana preuzela tužena, odnosno da tužena odgovara za njihovu ispravnost, evidenciju i promet. Navedeno, prema stavu Općinskog suda, proizlazi i iz odredbe člana 20. Zakona o utvrđivanju koja propisuje da direktor tužene donosi propise odnosno uputstva o evidenciji i realizaciji potraživanja sa jedinstvenog računa.

9. Općinski sud je ocijenio neosnovanim prigovor nedostatka pasivne legitimacije na strani tužene, kao i prigovor da je tužba trebala biti usmjerena na druga pravna lica, odnosno agencije AFIP i FIP jer navedene agencije nisu pravne sljednice Zavoda budući da navedene agencije nisu državne institucije, već privredna društva koja za novčanu naknadu obavljaju jedan dio poslova iz djelokruga ZZP.

10. Neosnovanim je ocijenjen i prijedlog tužene za prekid postupka u predmetnoj pravnoj stvari do okončanja krivičnog postupka koji se vodi protiv zaposlenika Zavoda koji je izvršio spornu transakciju. U vezi s tim, Općinski sud je naveo da je tokom postupka na osnovu provedenih dokaza utvrđeno da je sporna transakcija provedena bez apelantovog znanja i bez njegovog naloga, odnosno punomoći, tako da je utvrđeno da je zaposlenik Zavoda neovlašteno prenio apelantova novčana sredstva na treće lice, a navedeno proizlazi i iz potvrde direktora tužene od 25. januara 2006. godine, pa je na taj način nesumnjivo rasvijetljen pravni osnov tužbenog zahtjeva, odnosno postojanje protivpravne radnje, uzročno-posljedične veze i štete koja se očituje u umanjenju apelantove imovine, pa je na taj način sud sam riješio pitanje odgovornosti tužene u smislu Zakona o obligacionim odnosima (u daljnjem tekstu: ZOO). U takvim okolnostima, prema ocjeni Općinskog suda, eventualna krivična odgovornost zaposlenika Zavoda ne predstavlja prethodno pitanje u smislu člana 12. ZPP.

11. Cijeneći sve relevantne okolnosti konkretnog slučaja, Općinski sud je ocijenio da je tužena odgovorna za štetu koju je svojom protivpravnom radnjom preduzeo radnik Zavoda, pa je tužena primjenom odredaba člana 156. u vezi sa članom 170. ZOO obavezana da otkloni štetu tako što ju je taj sud obavezao na činidbu koja se sastoji u upisu novčanih sredstava u iznosu od 174.845,00 KM na jedinstveni račun građana na ime apelanta po osnovu stare devizne štednje iz Privredne banke Sarajevo.

12. Presudom Kantonalnog suda u Sarajevu (u daljnjem tekstu: Kantonalni sud) broj 09 P 009852 08 Gz od 29. januara 2013. godine žalba tužene je odbijena i prvostepena presuda u cijelosti potvrđena.

13. Kantonalni sud je, između ostalog, istakao da se suštinski žalba tužene odnosi na prigovor nedostatka pasivne legitimacije i prigovor koji se odnosi na odbijanje prijedloga da se parnični postupak prekine do okončanja krivičnog postupka, a taj sud je nakon ispitivanja istaknutih prigovora zaključio da su oni neosnovani. U vezi s prigovorom nedostatka pasivne legitimacije tužene Kantonalni sud je naveo da su Zakonom o utvrđivanju, koji je stupio na pravnu snagu 28. novembra 1997. godine, poslovi evidentiranja i ostvarivanja dati u nadležnost organizacionim jedinicama Federalnog zavoda za platni promet prema mjestu prebivališta građana za koje se jedinstveni račun otvarao po službenoj dužnosti, a Odlukom Visokog predstavnika broj 70/00 od 20. decembra 2000. godine izmijenjene su odredbe navedenog zakona i poslovi vođenja jedinstvenog računa građana i evidentiranje svih promjena dati su u nadležnost tuženoj (Agenciji za privatizaciju FBiH), zbog čega je tužena pravna sljednica Zavoda za sve poslove evidentiranja promjena na jedinstvenom računu građana. Ispravku pogrešnog iznosa potraživanja na jedinstvenom računu građana može izvršiti jedino tužena nalogom kada utvrdi da je zahtjev za ispravku opravdan, zbog čega je prigovor nedostatka pasivne legitimacije neosnovan. Na ovakav zaključak nema utjecaja ni Odluka Vlade FBiH broj 21/07 od 24. januara jer je tom odlukom propisano da se poslovi oko čuvanja i korištenja dokumentacije koja se odnosi na privatizacijske transakcije vezane za javni upis dionica povjeravaju Agenciji za pružanje finansijskih, informatičkih i posredničkih usluga d.d. Mostar budući da se ne radi o evidentiranju promjena potraživanja na jedinstvenom računa građana jer su ti poslovi povjereni tuženoj.

14. Kantonalni sud je zatim naveo da nije osnovan ni navod žalbe da je parnični postupak trebalo prekinuti, kako je to tužena predlagala, do okončanja krivičnog postupka koji se nesporno vodi protiv zaposlenika Zavoda. Međutim, kako je istakao Kantonalni sud, predmet tužbenog zahtjeva je upis potraživanja na jedinstveni račun građana, pa je kod činjenice da i sama tužena ne osporava da je ovaj iznos netačan zbog toga što je zaposlenik Zavoda bez pravnog osnova i apelantovog ovlaštenja izvršio prenos potraživanja na račun trećeg lica za taj sud navedeno sasvim dovoljno da se izvede zaključak da je tužbeni zahtjev osnovan. Na takvu odluka nema utjecaja ishod krivičnog postupka protiv odgovornog lica Zavoda, pa stoga prvostepeni sud nije bio dužan da utvrđuje postojanje krivičnog djela kao prethodnog pitanja u smislu člana 12. ZPP, već samo odlučnu činjenicu da li je iznos potraživanja u izvodu sa jedinstvenog računa pogrešan, što je apelant izvedenim dokazima i dokazao.

15. Odlučujući o reviziji tužene, Vrhovni sud je Presudom broj 65 0 P 477562 15 Rev od 22. septembra 2015. godine reviziju uvažio, obje nižestepene presude preinačio i apelantov tužbeni zahtjev u cijelosti odbio.

16. Vrhovni sud je nakon ispitivanja nižestepenih presuda zaključio da stavovi nižestepenih sudova o ostvarivanju materijalno-pravnih pretpostavki koji opravdavaju osnovanost tužbenog zahtjeva nemaju uporište u pravilima materijalnog prava primjenom kojih se mora sagledati sporni pravni odnos. Prema ocjeni Vrhovnog suda, pravilna primjena materijalnog prava upućuje na zaključak o neosnovanosti tužbenog zahtjeva u odnosu na tuženu jer ne postoji pasivna legitimacija na njenoj strani. U vezi s tim, Vrhovni sud se pozvao na relevantne odredbe Zakona o utvrđivanju (čl. 1, 2, 3. i 5), koje je citirao, pa je tako taj sud pojasnio da se potraživanja građana po osnovu stare devizne štednje iskazuju na jedinstvenim računima građana u organizacionoj jedinici Zavoda (kasnije Odlukom Visokog predstavnika – Agenciji za privatizaciju u FBiH).

17. Zatim je Vrhovni sud pojasnio da je relevantnim odredbama Zakona o utvrđivanju (čl. 5, 7, 11, 12. i 14) napravljeno jasno razgraničenje između utvrđivanja, dakle postojanja određenog materijalno-pravnog odnosa u vidu stjecanja potraživanja prema Federaciji i prenosa tih utvrđenih potraživanja, za što predstoji nadležnost banke, u odnosu na evidentiranje stečenih i utvrđenih potraživanja, za koje predstoji nadležnost prvobitno Zavoda, a kasnije tužene, te njihova realizacija raspolaganjem u smislu Glave IV navedenog zakona. Polazeći od izraženog stava da je Zakonom o utvrđivanju izvršeno jasno razgraničenje između utvrđivanja i prenosa potraživanja po osnovu stare devizne štednje u odnosu na evidentiranje tih stečenih i utvrđenih potraživanja, proizlazi da ne postoje materijalno-pravne pretpostavke za mogućnost da se izvrši evidentiranje potraživanja po osnovu stare devizne štednje van priznatih prava u postupku utvrđivanja, te njihovog prenosa na jedinstveni račun građana.

18. Shodno tome, Vrhovni sud je pojasnio da je promjena evidentiranog stanja na jedinstvenom računu građana moguća osnovom utvrđenog prava i njegovim prenosom, pa time i uskraćivanjem utvrđenih prava i nalogom za njihovo umanjenje, izvršenim po nadležnoj banci, a ne bilo kakvom radnjom organa nadležnog za evidentiranje tih potraživanja (prvobitno Zavoda, a kasnije tužene), te u postupku ispravke iznosa potraživanja (član 14) nakon što Zavod, kasnije tužena izda nalog za ispravku iznosa po zahtjevu građanina za ispravku iznosa potraživanja. Stoga, kako je Vrhovni sud pojasnio, kako je apelantovo predmetno potraživanje utvrđeno, preneseno i evidentirano na njegov jedinstveni broj računa iz osnova stare devizne štednje u iznosu od 174.845,00 KM "promjena evidentiranog potraživanja je mogla biti izvršena samo u skladu s navedenim".

19. Zatim je Vrhovni sud pojasnio da se u činjeničnim okolnostima koje su utvrdili nižestepeni sudovi čini pravilnim sagledavanje rješavanja spornog odnosa iz osnova naknade štete, kako je to učinio prvostepeni sud. Međutim, Vrhovni sud nije mogao prihvatiti daljnji zaključak prvostepenog suda pozivanjem na odredbe člana 156. u vezi sa članom 170. ZOO da u pogledu apelantovog zahtjeva u odnosu na tuženu postoji njena pasivna legitimacija. Naime, kako je pojasnio Vrhovni sud, Odlukom Visokog predstavnika o Zakonu o izmjenama i dopunama Zakona o utvrđivanju od 20. decembra 2000. godine izvršena je izmjena pravnog lica nadležnog za evidentiranje potraživanja građana po svim osnovima iz člana 2. tog zakona (član 5. Zakona), prijem naloga za upis potraživanja na jedinstveni račun građana (član 10. Zakona), izdavanje izvoda sa računa (član 12. Zakona), dnevno izvještavanje (član 13. Zakona), ispravka iznosa potraživanja (član 14. Zakona) i prenos potraživanja (član 16. Zakona), pri čemu se ne zadire u daljnje postojanje Zavoda.

20. Vrhovni sud se u vezi s tim pozvao i na stav Ustavnog suda zauzet u Odluci broj AP 4765/11 od 18. decembra 2014. godine "da u svjetlu činjenice da likvidacioni postupak nad njim (Zavod) nije okončan, pa time nije prestao postojati, čime je isključena mogućnost postojanja njegovog pravnog sljednika koji bi bio ovlašten da naknadi njegov dug".

21. Vrhovni sud je na kraju zaključio da za ispravku iznosa potraživanja, u smislu člana 14. Zakona o utvrđivanju, predstoji nadležnost organa nadležnog za utvrđivanje pojedinih potraživanja, što bi u konkretnom slučaju podrazumijevalo Privrednu banku Sarajevo koja, ukoliko zahtjev nađe opravdanim, bez odlaganja izdaje nalog Zavodu, kasnije tuženoj, pa je, prema ocjeni Vrhovnog suda, upravo taj nalog osnov za ispravku, a ne nalog ili bilo kakav akt tužene koja bi time bila pasivno legitimirana. Prema ocjeni Vrhovnog suda, tužena može izvršiti ispravku samo na osnovu naloga kada utvrdi da je zahtjev za ispravku opravdan tako da je shodno navedenom neosnovan stav nižestepenih sudova da je tužena pasivno legitimirana da izvrši upis potraživanja po osnovu stare devizne štednje. Vrhovni sud je primjenom odredbe člana 250. stav (1) ZPP odlučio kao u izreci presude.

IV. Apelacija a) Navodi iz apelacije

22. Apelant smatra da je osporenom presudom Vrhovnog suda povrijeđeno njegovo pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljnjem tekstu: Evropska konvencija). Apelant smatra da obrazloženje Vrhovnog suda da tužena nije pravna sljednica Zavoda jer je nad imovinom Zavoda vođen likvidacioni postupak i da on zapravo još postoji i da su u okviru likvidacionog postupka mogla prijaviti potraživanje proizvoljno, pri čemu se Vrhovni sud potpuno neosnovano pozvao na Odluku Ustavnog suda broj AP 4765/11 od 18. decembra 2014. godine. Apelant smatra da se Vrhovni sud pogrešno pozvao na citiranu odluku Ustavnog suda jer on nije imao novčano potraživanje prema Zavodu, odnosno njegovo potraživanje nije bilo novčano potraživanje koje bi se moglo prijaviti u likvidacionom postupku iza imovine Zavoda. Apelant navodi da je poslove evidentiranja jedinstvenih računa građana po osnovu stare štednje obavljao Zavod, a kasnije, odlukom Visokog predstavnika, ta obaveza je prešla na tuženu, pa je ona pasivno legitimirana da evidentira potraživanje koje je nezakonito i neovlašteno prebačeno na treće lice s apelantovog jedinstvenog računa građana. Apelant tvrdi da od Zavoda nije ni tražio da evidentira potraživanje, već je Zavod na to prisilila zakonska regulativa, a apelant na to nije mogao utjecati. Apelant tvrdi da je shodno Zakonu o utvrđivanju jedino tužena ovlaštena da evidentira apelantovo potraživanje, upravo onako kako su to pravilno utvrdili nižestepeni sudovi. Apelant je također dodao da se proizvoljnost Vrhovnog suda ogleda i u činjenici što je tužena u izvršenju presude Kantonalnog suda izvršila upis na apelantov jedinstveni račun u iznosu koji je apelant imao prije spornog i neovlaštenog prenosa tih novčanih sredstava s njegovog računa, pa su tvrdnje Vrhovnog suda da se to ne može utvrditi bez naloga banke neosnovane.

b) Odgovor na apelaciju

23. Vrhovni sud je u odgovoru na apelaciju naveo da u cijelosti ostaje pri razlozima navedenim u osporenoj presudi predloživši da se apelacija odbije kao neosnovana.

24. Tužena je u odgovoru na apelaciju navela da se u apelaciji ne navodi niti jedan propis materijalnog prava koji je proizvoljno primijenjen, osim što se tvrdi da je tužena pasivno legitimirana u konkretnom slučaju jer je vodila evidenciju stare devizne štednje. Predloženo je da se apelacija odbije kao neosnovana, odnosno da se odbaci kao očigledno prima facie neosnovana.

V. Relevantni propisi

25. Zakon o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije ("Službene novine FBiH" broj 27/97) u svom izvornom tekstu u relevantnom dijelu glasi:

Član 1.

Ovim zakonom uređuje se: utvrđivanje i realizacija potraživanja građana prema Federaciji Bosne i Hercegovine (u daljem tekstu: Federacija), način evidentiranja i postupak realizacije ovih potraživanja u postupku privatizacije.

Član 2.

Potraživanjima građana, koja se izmiruju u skladu sa ovim zakonom, smatraju se potraživanja po osnovu stare devizne štednje, po osnovu kompenzacije za denacionalizovanu imovinu koja se ne može vratiti u vlasništvo i posjed, potraživanja po osnovu neisplaćenih plaća pripadnika Armije RBiH, Hrvatskog vijeća obrane i Policije i opća potraživanja građana utvrđena Zakonom o privatizaciji preduzeća.

Član 3.

Lice koje ima deviznu štednju u bankama ili poslovnim jedinicama sa sjedištem na teritoriji Federacije iznad 100 DEM, a bilo je državljanin Bosne i Hercegovine na dan 31. marta 1991. godine i ima prebivalište na teritoriju Federacije na dan stupanja na snagu ovog zakona, stiče potraživanja prema Federaciji sa stanjem štednje na dan 31. marta 1992. godine.

Realizacija potraživanja građana koji su na dan 31. marta 1991. godine imali državljanstvo Bosne i Hercegovine, a koji na dan stupanja na snagu ovog zakona nemaju prebivalište na teritoriji Federacije, kao i drugih lica, koja imaju devizna potraživanja u bankama na teritoriji Federacije, u smislu ovog zakona, uredit će se posebnim propisom.

Licima iz stava 1. ovog člana s deviznom štednjom do 100 DEM banke će na njihov zahtjev isplatiti iznos štednje.

Potraživanja iz stava 3. ovog člana dospijevaju po isteku roka od tri mjeseca od dana primjene ovog zakona.

Član 5.

Potraživanja građana po svim osnovama iz člana 2. ovog zakona iskazuju se na jedinstvenom računu građanina (u daljem tekstu: Jedinstveni račun) u organizacionoj jedinici Federalnog zavoda za platni promet (u daljem tekstu: Zavod) prema mjestu prebivališta građanina.

Član 7.

Potraživanja iz člana 3. ovog zakona banka prenosi na Jedinstveni račun štediše.

Način prenosa potraživanja građana iz stava 1. ovog člana čiji se računi vode u bankama kod kojih su organizacione jedinice na teritoriju Federacije prestale s radom, uredit će se posebnim propisom Federalnog ministarstva finansija.

Član 10.

Organi nadležni za utvrđivanje potraživanja iz čl. 6, 7. i 9. ovog zakona dužni su u roku od 60 dana od dana početka primjene ovoga zakona, dostaviti Zavodu naloge za upis potraživanja na Jedinstveni račun građanina.

Član 11.

Otvaranje Jedinstvenih računa vrši se po službenoj dužnosti na osnovu matičnog broja građana-nosilaca potraživanja iz ovog zakona. Jedinstveni račun predstavlja certifikat građanina.

Član 12.

O stanju na Jedinstvenom računu Zavod izdaje građaninu izvod sa računa.

U izvodu sa Jedinstvenog računa posebno se iskazuju potraživanja iz čl. 7, 8. i 9. ovog zakona.

Zavod je obavezan da poslije svake promjene na Jedinstvenom računu izda novi izvod.

Član 13.

Zavod je obvezan da dnevno izvještava Agenciju za privatizaciju u Federaciji Bosne i Hercegovine i kantonalne-županijske agencije za privatizaciju o zbirnom stanju Jedinstvenih računa - ukupno za Federaciju i po kantonima-županijama.

Član 14.

Građanin ima pravo, u roku od 30 dana od dobijanja izvoda, zahtijevati od organa nadležnog za utvrđivanje pojedinih potraživanja, ispravku iznosa potraživanja.

Ukoliko organ iz stava 1. ovog člana utvrdi da je zahtjev građanina opravdan, dužan je bez odlaganja izdati nalog Zavodu za ispravku iznosa po osnovu stava 1. ovog člana.

Član 16.

Potraživanja na Jedinstvenom računu su prenosiva.

Prenos potraživanja se vrši nalogom za prenos kod Zavoda.

Član 21.

Ovaj zakon stupa na snagu danom objavljivanja u "Službenim novinama Federacije BiH", a primjenjivat će se po isteku 90 dana od dana stupanja na snagu ovog zakona.

26. U Odluci o Zakonu o izmjenama i dopunama Zakona o utvrđivanju i realizaciji potraživanja građana u postupku privatizacije ("Službene novine FBiH" broj 54/00) relevantne odredbe glase:

Član 1.

U čl. 5., 10., 12., 13., 14. i 16. riječi:"Zavoda za platni promet Federacije Bosne i Hercegovine" zamjenjuju se riječima: "Agenciji za privatizaciju u Federaciji BiH".

Član 2.

Ovaj zakon se bez odlaganja objavljuje u "Službenim novinama Federacije BiH" i stupa na snagu 1. januara 2001. godine ili danom objavljivanja ako objavljivanje nastupi kasnije, a primjenjuje se od dana kada Zavod za platni promet Federacije BiH prestaje da obavlja poslove vezane za proces privatizacije.

27. U Zakonu o obligacionim odnosima ("Službeni list SFRJ" br. 29/78, 39/85, 45/89 i 57/89; Službeni list RBiH" br. 2/92, 13/93 i 13/94 i "Službene novine FBiH" br. 29/03 i 42/11) relevantne odredbe glase:

Član 156.

(1) Svako može zahtevati od drugoga da ukloni izvor opasnosti od koga preti znatnija šteta njemu ili neodređenom broju lica, kao i da se uzdrži od delatnosti od koje proizlazi uznemiravanje ili opasnost štete, ako se nastanak uznemiravanja ili štete ne može sprečiti odgovarajućim merama.

(2) Sud će na zahtev zainteresovanog lica narediti da se preduzmu odgovarajuće mere za sprečavanja nastanka štete ili uznemiravanja, ili da se otkloni izvor opasnosti, na trošak držaoca izvora opasnosti, ako ovaj sam to ne učini.

(3) Ako šteta nastane u obavljanju opštekorisne delatnosti za koju je dobijena dozvola nadležnog organa, može se zahtevati samo naknada štete koja prelazi normalne granice.

(4) Ali, i u tom slučaju se može zahtevati preduzimanje društveno opravdanih mera za sprečavanje nastupanja štete ili za njeno smanjenje.

Član 170. stav (1)

(1) Za štetu koju radnik u radu ili u vezi sa radom prouzrokuje trećem licu odgovora preduzeće u kojem je radnik radio u trenutku prouzrokovanja štete, osim ako dokaže da je radnik u datim okolnostima postupao onako kako je trebalo.

28. U Zakonu o parničnom postupku ("Službene novine FBiH" br. 53/03, 73/05 i 19/06), u tekstu koji je važio u relevantnom periodu, bitne odredbe glase:

Član 250. stav (1)

(1) Ako revizijski sud utvrdi da je materijalno pravo pogrešno primijenjeno, presudom će usvojiti reviziju i preinačiti pobijanu presudu.

VI. Dopustivost

29. U skladu sa članom VI/3.b) Ustava Bosne i Hercegovine, Ustavni sud, također, ima apelacionu nadležnost u pitanjima koja su sadržana u ovom ustavu kada ona postanu predmet spora zbog presude bilo kojeg suda u Bosni i Hercegovini.

30. U skladu sa članom 18. stav (1) Pravila Ustavnog suda, Ustavni sud može razmatrati apelaciju samo ako su protiv presude, odnosno odluke koja se njom pobija, iscrpljeni svi djelotvorni pravni lijekovi mogući prema zakonu i ako se podnese u roku od 60 dana od dana kada je podnosilac apelacije primio odluku o posljednjem djelotvornom pravnom lijeku koji je koristio.

31. U konkretnom slučaju predmet osporavanja apelacijom je Presuda Vrhovnog suda broj 65 0 P 477562 15 Rev od 22. septembra 2015. godine protiv koje nema drugih djelotvornih pravnih lijekova mogućih prema zakonu. Zatim, osporenu presudu apelantov advokat je primio 30. novembra 2015. godine, a apelacija je podnesena 27. januara 2016. godine, tj. u roku od 60 dana, kako je propisano članom 18. stav (1) Pravila Ustavnog suda. Konačno, apelacija ispunjava i uvjete iz člana 18. st. (3) i (4) Pravila Ustavnog suda jer ne postoji neki drugi formalni razlog zbog kojeg apelacija nije dopustiva, niti je očigledno (prima facie) neosnovana.

32. Imajući u vidu odredbe člana VI/3.b) Ustava Bosne i Hercegovine, člana 18. st. (1), (3) i (4) Pravila Ustavnog suda, Ustavni sud je utvrdio da predmetna apelacija ispunjava uvjete u pogledu dopustivosti.

VII. Meritum

33. Apelant pobija presudu Vrhovnog suda tvrdeći da je tom presudom povrijeđeno njegovo pravo iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.

Pravo na imovinu

34. Član II/3. Ustava Bosne i Hercegovine u relevantnom dijelu glasi:

Sva lica na teritoriji Bosne i Hercegovine uživaju ljudska prava i slobode iz stava 2. ovog člana, što uključuje:

k) Pravo na imovinu.

35. Član 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju glasi:

Svaka fizička ili pravna osoba ima pravo na mirno i neometano uživanje svoje imovine. Niko ne može biti lišen svoje imovine, osim u javnom interesu i pod uvjetima predviđenim zakonom i općim načelima međunarodnog prava.

Prethodne odredbe, međutim, ni na koji način ne umanjuju pravo države da primjenjuje zakone koje smatra potrebnim da bi regulirala korištenje imovine u skladu s općim interesom, ili da bi osigurala plaćanje poreza ili drugih doprinosa ili kazni.

36. Ustavni sud ukazuje na to da riječ "imovina" u smislu člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju uključuje širok obim imovinskih interesa koji predstavljaju određenu ekonomsku vrijednost (vidi Ustavni sud, Odluka broj U 14/00 od 4. aprila 2001. godine, objavljena u "Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 33/01). Nadalje, prema jurisprudenciji Evropskog suda za ljudska prava, "imovina" koja se štiti može biti samo "postojeća imovina" (vidi Evropski sud za ljudska prava, Van der Mussele, presuda od 23. novembra 1983. godine, serija A, broj 70, tačka 48) ili barem imovina za koju apelant ima "opravdano očekivanje" da će je dobiti (vidi Evropski sud za ljudska prava, Pine Valley Developments Ltd. i drugi, presuda od 29. novembra 1995. godine, serija A, broj 332, tačka 31). Oslanjajući se na praksu Doma za ljudska prava u BiH u predmetu Poropat i ostali (CH/97/48, CH/97/52, CH/97/105 i CH/97/108) od 9. juna 2000. godine u kojem je utvrđeno da novac koji je deponiran na računima podnosilaca prijava predstavlja ekonomsku vrijednost, odnosno "imovinu" u smislu člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju, Ustavni sud u konkretnom slučaju smatra da potraživanje koje je, u smislu Zakona o utvrđivanju, bilo evidentirano na jedinstvenom računu građana po osnovu stare devizne štednje u iznosu od 174.845,00 KM predstavlja "imovinu" u smislu člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju. Stoga, Ustavni sud zaključuje da je član 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju primjenjiv u konkretnom slučaju.

37. Sljedeće pitanje na koje Ustavni sud mora odgovoriti je pitanje da li je osporenom presudom Vrhovnog suda došlo do miješanja u apelantovu imovinu? U vezi s tim, Ustavni sud ukazuje na to da član 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju obuhvaća tri različita pravila. Prvo pravilo, navedeno u prvom stavu, opće je prirode i iskazuje načelo mirnog uživanja imovine. Drugo pravilo, sadržano u drugoj rečenici istog stava, obuhvaća lišavanje imovine i čini ga podložnim određenim uvjetima. Treće pravilo, koje se nalazi u drugom stavu, priznaje da države članice imaju pravo, između ostalog, kontrolirati korištenje imovine u skladu s javnim interesom. Ova tri pravila nisu "različita" u smislu da su nepovezana: drugo i treće pravilo se odnose na pojedinačne slučajeve ometanja prava na mirno uživanje imovine, te ih, stoga, treba tumačiti u svjetlu općeg načela iskazanog u prvom pravilu.

38. U konkretnom slučaju Ustavni sud podsjeća na to da je Zavod (koji je u to vrijeme po zakonu imao ovlaštenje za vođenje evidencije jedinstvenih računa građana), u skladu sa Zakonom o utvrđivanju, otvorio jedinstveni račun apelanta na kojem je bio evidentiran novčani iznos od 174.845,00 KM po osnovu stare devizne štednje. Ustavni sud zapaža da je tokom postupka utvrđeno da je navedeno novčano potraživanje, koje je bilo evidentirano na apelantovom jedinstvenom računu, zaposlenik Zavoda, bez apelantovog ovlaštenja i naloga, prebacio na račun trećeg lica, nakon čega je na apelantovom jedinstvenom računu ostao iznos od 0,59 KM. Zatim, Ustavni sud zapaža da je Vrhovni sud usvojio reviziju tužene, te odbio apelantov tužbeni zahtjev kojim je tražio obavezivanje tužene da izvrši upis novčanih sredstava u iznosu od 174.845,00 KM, pa Ustavni sud smatra da je osporenom presudom došlo do miješanja u apelantovo pravo na imovinu u smislu člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.

39. Imajući to u vidu, za Ustavni sud ostaje da odgovori na sljedeća pitanja: (a) je li miješanje u apelantovu imovinu predviđeno zakonom, (b) služi li miješanje zakonitom cilju u javnom interesu i (c) je li miješanje proporcionalno cilju, tj. uspostavlja li pravičnu ravnotežu između apelantovog prava i općeg javnog interesa. Drugim riječima, da bi miješanje u apelantovo pravo na mirno uživanje imovine bilo opravdano ono se ne može samo nametnuti zakonskom odredbom koja ispunjava uvjete vladavine prava i služi legitimnom cilju u javnom interesu nego mora, također, održati razuman odnos proporcionalnosti između upotrijebljenih sredstava i cilja koji se želi ostvariti. Miješanje u pravo na mirno uživanje imovine ne smije ići dalje od potrebnog da bi se postigao legitiman cilj, a nosilac prava se ne smije podvrgavati proizvoljnom tretmanu i od njega se ne smije tražiti da snosi prevelik teret u ostvarivanju legitimnog cilja (vidi Ustavni sud, Odluka broj AP 774/04 od 20. decembra 2005. godine, stav 376, objavljena u "Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 39/06).

40. Što se tiče pitanja "zakonitosti" miješanja, Ustavni sud ukazuje da je miješanje u pravo na mirno uživanje imovine "zakonito" u smislu člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju samo ako je zakon koji je osnov miješanja (a) dostupan građanima, (b) toliko precizan da omogućava građanima da odrede svoje postupke, (c) u skladu s načelom vladavine prava, što znači da sloboda odlučivanja koja je zakonom data izvršnoj vlasti ne smije biti neograničena, tj. zakon mora osigurati građanima adekvatnu zaštitu protiv proizvoljnog miješanja (vidi Evropski sud za ljudska prava, Sunday Times protiv Velike Britanije, presuda od 26. aprila 1979. godine, serija A, broj 30, stav 49. i Evropski sud za ljudska prava, Malone, presuda od 2. augusta 1984. godine, serija A, broj 82, st. 67. i 68).

41. Ustavni sud podsjeća na to da je u predmetnom postupku apelant tražio da se izvrši upis novčanih sredstava po osnovu stare devizne štednje na jedinstveni račun građana budući da je navedena novčana sredstva zaposlenik Zavoda neovlašteno prenio na račun trećeg lica. Ustavni sud zapaža da su nižestepeni sudovi nakon provedenog postupka utvrdili da je zahtjev osnovan obavezavši tuženu na navedenu činidbu. Naime, Ustavni sud zapaža da su nižestepeni sudovi tokom postupka na osnovu provedenih dokaza utvrdili da je prenos novčanih sredstava s apelantovog jedinstvenog računa po osnovu stare devizne štednje neovlašteno izvršio zaposlenik Zavoda, utvrdivši pri tome postojanje protivpravne radnje (neovlašteni prenos novčanih sredstava s apelantovog jedinstvenog računa od strane zaposlenika Zavoda), te uzročno-posljedičnu vezu između štetne radnje i posljedice odnosno štete, pri čemu su odgovornost za nastalu štetu zasnovali na odredbama člana 156. u vezi sa članom 170. ZOO. Sporno pitanje pasivne legitimacije tužene nižestepeni sudovi su riješili primjenom Zakona o utvrđivanju kojim su poslovi koje je do tada obavljao Zavod u oblasti privatizacije preneseni na tuženu.

42. S druge strane, Vrhovni sud je, odlučujući o reviziji tužene, reviziju usvojio i u cijelosti odbio tužbeni zahtjev smatrajući suštinski da tužena nije pasivno legitimirana da izvrši činidbu na koju su je nižestepeni sudovi obavezali pozvavši se, između ostalih, na odredbu člana 14. Zakona o utvrđivanju koja propisuje način na koji se vrši ispravka upisa potraživanja jer se ispravka, shodno citiranom članu, ne može izvršiti bez naloga banke, pri čemu banka ispituje opravdanost ispravke. Ustavni sud, također, zapaža da je Vrhovni sud, kako bi dodatno učvrstio stav o tome da tužena nije pasivno legitimirana u predmetnom postupku, prilikom odlučenja imao u vidu i Odluku Ustavnog suda broj AP 4756/11 od 18. decembra 2014. godine, smatrajući je primjenjivom u konkretnom slučaju.

43. Ispitujući zakonitost miješanja u apelantovo pravo na imovinu, Ustavni sud zapaža da je Zakonom o utvrđivanju u njegovom izvornom obliku, članom 1, propisano da se tim zakonom uređuje utvrđivanje i realizacija potraživanja građana prema Federaciji BiH, zatim način evidentiranja i postupak realizacije potraživanja u postupku privatizacije, dok je članom 2. istog zakona propisano šta se smatra potraživanjem građana u skladu s tim zakonom, u koja spadaju i potraživanja po osnovu stare devizne štednje (član 3. Zakona). Zatim, članom 5. Zakona o utvrđivanju je propisano da se potraživanje građana po osnovima iz člana 2. Zakona iskazuje na jedinstvenom računu građanina u organizacionoj jedinici Zavoda prema mjestu prebivališta građanina, zatim je odredbom člana 7. citiranog zakona propisano da potraživanja po osnovu stare devizne štednje (član 3. Zakona) banka prenosi na jedinstveni račun štediše, odredbom člana 10. da su organi nadležni za utvrđivanje potraživanja iz čl. 6, 7. i 9. tog zakona dužni da u roku od 60 dana od dana početka primjene ovog zakona dostave Zavodu naloge za upis potraživanja na jedinstveni račun građanina, te je odredbom člana 11. Zakona propisano da se otvaranje računa vrši po službenoj dužnosti po osnovu matičnog broja građanina, koji predstavlja certifikat građanina, pri čemu ZZP o stanju na jedinstvenom računu građaninu izdaje izvod sa računa u kojem se posebno iskazuju potraživanja iz čl. 7, 8. i 9. navedenog zakona, uz obavezu Zavoda da poslije svake promjene na jedinstvenom računu izda novi izvod (član 12. Zakona). Zatim, Ustavni sud zapaža da odredba člana 14. stav (1) Zakona o utvrđivanju (koju je Vrhovni sud posebno imao u vidu) propisuje da građanin ima pravo da, u roku od 30 dana od dana dobivanja izvoda, zahtijeva od organa nadležnog za utvrđivanje pojedinih potraživanja ispravku iznosa potraživanja, a stavom (2) istog člana da ukoliko organ iz stava (1) tog člana utvrdi da je zahtjev građanina opravdan, dužan je bez odlaganja izdati nalog Zavodu za ispravku iznosa. Ustavni sud još zapaža da je odredbom člana 16. Zakona o utvrđivanju propisano da su potraživanja na jedinstvenom računu prenosiva, te da se prenos potraživanja vrši nalogom za prenos kod Zavoda.

44. Ustavni sud, također, zapaža da je Odlukom Visokog predstavnika o Zakonu o izmjenama i dopunama Zakona o potraživanju ("Službene novine FBiH" broj 54/04 od 26. decembra 2000. godine) u preambuli navedenog zakona konstatirano da će nakon ukidanja Zavoda "ulogu Zavoda za platni promet u oblasti privatizacije preuzeti Agencija za privatizaciju u FBiH", tako da su citiranom odlukom, i to članom 1. izvršene izmjene u čl. 5, 10, 12, 13, 14. i 16. Zakona o potraživanju tako što su riječi "Zavod za platni promet Federacije Bosne i Hercegovine" zamijenjene riječima "Agencija za privatizaciju u Federaciji BiH".

45. Imajući u vidu citirane odredbe Zakona o utvrđivanju, Ustavni sud zapaža da je njima uređena procedura ostvarivanja prava građana po osnovu stare devizne štednje i drugih potraživanja, način njihovog evidentiranja, njihov prenos i realizacija, kao i rokovi u kojima se te radnje obavljaju. Dakle, Ustavni sud zapaža da je shodno Zakonu o utvrđivanju (koji je na pravnu snagu stupio 28. novembra 1997. godine, a počeo se primjenjivati po isteku 90 dana od dana stupanja na snagu) apelant u zakonom propisanim rokovima ostvario i evidentirao svoje potraživanje po osnovu stare devizne štednje, i to na osnovu naloga banke koja je utvrdila iznos apelantove stare devizne štednje koji je Zavod evidentirao na jedinstvenom računu građana na ime apelanta. Prema ocjeni Ustavnog suda, u takvim okolnostima radi se o apelantovom stečenom pravu jer je on, na osnovu Zakona o utvrđivanju, već ostvario pravo na evidentiranje svog potraživanja po osnovu stare devizne štednje. Shodno tome, pozivanje Vrhovnog suda na odredbu člana 14. Zakona o potraživanju koja propisuje način ispravke iznosa potraživanja, prema ocjeni Ustavnog suda, ne bi moglo biti primjenjivo u okolnostima konkretnog slučaja u kontekstu apelantovog već stečenog prava iz osnova stare devizne štednje. Ustavni sud posebno ukazuje da se citirana odredba odnosi na ispravku iznosa potraživanja u momentu inicijalnog naloga banke koja omogućava građaninu da u roku od 30 dana zatraži od organa koji je izdao nalog (u konkretnom slučaju Privredna banka) da korigira utvrđeni iznos, pri čemu banka razmatra opravdanost zahtjeva za ispravku visine potraživanja. Ustavni sud smatra da se u konkretnom slučaju ne radi o takvoj situaciji. U tom kontekstu, Ustavni sud zapaža da je Vrhovni sud zanemario okolnost da je tokom postupka utvrđeno da je novčana sredstva s apelantovog jedinstvenog računa neovlašteno prebacio zaposlenik Zavoda (utvrđenje nižestepenih sudova u vezi s tim nije doveo u pitanje ni Vrhovni sud), dakle radi se o odgovornosti Zavoda, u smislu člana 170. stav (1) ZOO u odnosu na apelantova već stečena prava iz osnova stare devizne štednje, pa se stoga pozivanje Vrhovnog suda na odredbu člana 14. Zakona o utvrđivanju i vraćanje apelanta na proceduru evidentiranja i ispravke potraživanja koju je već prošao i za koje radnje su prošli svi zakonom propisani rokovi u okolnostima konkretnog slučaja čini proizvoljnim.

46. Dakle, imajući u vidu navedeno i jasne zakonske odredbe kojima su poslovi evidentiranja, vođenja i realizacije potraživanja u postupku privatizacije preneseni na tuženu, Ustavni sud smatra da se Vrhovni sud u okolnostima konkretnog slučaja nezakonito umiješao u apelantovo pravo na imovinu kada je utvrdio da tužena nije pasivno legitimirana da izvrši upis apelantovog već stečenog potraživanja po osnovu stare devizne štednje na jedinstveni račun građana.

47. Ustavni sud, također, naglašava da je pozivanje Vrhovnog suda na Odluku broj AP 4765/11 (vidi Ustavni sud, odluka od 18. decembra 2014. godine, dostupna na internetskoj stranici Ustavnog suda www.ustavnisud.ba) u okolnostima konkretnog slučaja neprimjereno. Naime, Ustavni sud podsjeća da je u citiranoj odluci Ustavni sud ispitivao opravdanost apelacionih prigovora Federalnog zavoda PIO koji je u postupku pred redovnim sudovima tražio isplatu duga od Zavoda, a kasnije tokom postupka (budući da je nad Zavodom bio u toku likvidacioni postupak) tužba je proširena i na AFIP odnosno FIP, dakle agencije za koje je Federalni zavod PIO smatrao da su pravne sljednice Zavoda. Ustavni sud je u citiranoj odluci podržao stav redovnih sudova da "u svjetlu činjenice da likvidacioni postupak nad Zavodom još uvijek nije okončan, Ustavni sud, suprotno apelacionim navodima, ne nalazi proizvoljnost u zaključku redovnih sudova da tužene agencije (AFIP i FIP) nisu pasivno legitimirane da naknade dug Zavoda". Ustavni sud je u citiranoj odluci zaključio da nema kršenja prava Federalnog zavoda PIO na pravično suđenje i imovinu "u situaciji kada prilikom odlučenja nije bilo proizvoljnosti u primjeni materijalnog prava budući da Zavod još uvijek egzistira kao pravni subjekt jer postupak likvidacije nad Zavodom nije okončan, te da je stoga apelant svoje evidentno potraživanje mogao ostvariti samo u okviru likvidacionog postupka". Kako se predmetna apelacija ne odnosi na pitanje isplate duga Zavoda, već na tehničko pitanje evidentiranja apelantovog stečenog prava po osnovu stare devizne štednje na jedinstvenom računa građana, koje je Odlukom Visokog predstavnika iz 2000. godine sa Zavoda preneseno u nadležnost tužene, Ustavni sud smatra da je u takvim okolnostima pozivanje Vrhovnog suda na citiranu odluku bez osnova.

48. Stoga, Ustavni sud zaključuje da je u konkretnom slučaju povrijeđeno apelantovo pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.

VIII. Zaključak

49. Ustavni sud zaključuje da postoji povreda prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju u slučaju kada miješanje u apelantovo pravo na imovinu nije bilo u skladu sa zakonom, odnosno kada je Vrhovni sud proizvoljno primijenio Zakon o utvrđivanju odbivši da tuženu, na koju su sa Zavoda zakonom preneseni poslovi evidentiranja, vođenja i realizacije potraživanja u postupku privatizacije, obaveže da apelantova stečena prava po osnovu stare devizne štednje u iznosu koji je po nalogu banke upisan, a koji je neovlašteno prebačen na račun trećeg lica, evidentira na jedinstveni račun građana.

50. Na osnovu člana 59. st. (1) i (2) i člana 62. stav (1) Pravila Ustavnog suda, Ustavni sud je odlučio kao u dispozitivu ove odluke.

51. Prema članu VI/5. Ustava Bosne i Hercegovine, odluke Ustavnog suda su konačne i obavezujuće.

Predsjednik
Ustavnog suda Bosne i Hercegovine
Mirsad Ćeman, s. r.